કેટલાક લોકો
મુખોટાં પાછળનું સમાજ – જ્યારે નમ્રતા એક અભિનય બની જાય
અહીં કેટલીક વ્યક્તિઓ સાચા અર્થમાં કલાકાર હોય છે – નહીં, રંગમંચ પર નહીં, જીવનનાં દરેક સંબંધોમાં. એ લોકોના શબદોમાં મીઠાશ હોય છે, પણ મોઢાની પાછળ કઠોરતાની તલવાર છુપાયેલી હોય છે. તેમના ભાવ અને વર્તન એવાં હોય છે કે ખબર જ ન પડે કે સાચું શું છે અને નાટક શું છે.
આજનો સમાજ એવા મનુષ્યોમાં ભરાયો છે જેમના મનમાં માનવતાની જગ્યા ઓછી રહી ગઈ છે. શબ્દોથી વર્તન નક્કી થાય છે, અને વર્તનથી સંબંધ. કેટલાક લોકો એવા હોય છે કે તેઓ પોતાના લાભ માટે કોઈની પણ સામે ‘હા’ કરી શકે – ભલે કાલે સુધી ‘ના’માં ટકેલાં હોય.
આ કાવ્ય એ સમાજના બે ચહેરાં દર્શાવે છે – એક જે લોકો દુનિયા માટે બતાવે છે અને બીજું જે તેઓ અંદરથી છે. આવાં લોકો પોતાના સુખે દુઃખી રહે છે અને બીજાના દુઃખમાં આનંદ માણે છે. જ્યારે તેઓ કરે, તો ‘લિલા’ કહેવાય, અને બીજાઓ કરે તો ‘લફરાં’ કહેવાય – આ કપટભર્યું માનસિકતા આજે સામાન્ય બની ગઈ છે.
આ લોકોમાં વિશ્વાસનો અભાવ હોય છે અને અધિકારનો ભાર હોય છે. તેઓ પોતાના નિયમો બનાવે છે, પોતાના પાપ-પુણ્યના અર્થ ઘડે છે અને સમાજમાં પોતે જ પોતાને ન્યાયાધીશ માને છે.
આજની દુનિયામાં આવાં કલાકાર લોકોની સમજ જરૂર છે – નહીં તો સાચા સંબંધો પણ એક અભિનય બની જશે, અને આપણું જીવન માત્ર એક સ્ટેજ쇼 બનીને રહી જશે.
કેટલાક લોકો
કેટલાક લોકો પાક્કા, કલાકાર હોય છે .
તેમના શબ્દોમાં વાર ને, હાથમાં તલવાર હોય છે.
સમાજની અંદર હોય પણ, સમજની બહાર હોય છે.
કાલે જ્યાં ‘ના’ હોય ત્યાં, આજે એ લોકોની ‘હા’ હોય છે.
પોતે કરે એ લીલા ને, બીજા કરે તો લફરાં હોય છે.
પોતાના સુખે દુ:ખી તો, બીજાના દુ:ખે સુખી હોય છે.
મારું મારું એ રહે મારું જ, ને તારું મારું સહિયારુ.
એવી મહાન આત્માઓની, હંમેશાંની તકરાર હોય છે.
માનો જાણે સંસારમાં બધે, એમનો જ અધિકાર હોય છે.
પાપ પુણ્ય નક્કી કરવામાં, એ લોકોની જ સરકાર હોય છે.
