માનવી માનવીથી ડરે છે

ભરોસો ખરેખર કોણ પર કરવો? – માનવીય વિસંગતીઓ પર વિચારશીલ નજર

આજના જમાનામાં માનવી બહુ બધું જાણે છે, બહુ બધું શીખે છે – પણ એ આજે પણ સૌથી મોટું ગુમાવેલું મૂલ્ય છે “ભરોસો”. આશ્ચર્ય એ છે કે જે માનવી ભગવાનને અવકાશમાં શોધે છે, એ જમીન પર ચાલતા પોતાના જેવા માનવીથી ડરે છે. શું એનો અર્થ એ નથી કે આપણું વિશ્વાસનો કેન્દ્રીકરણ ખોટી દિશામાં થઈ ગયો છે?

આ જીવનમાં જ્યાં ઈશ્વર જોવાનું બંધ થઈ ગયું છે અને માનવી પર અંધવિશ્વાસ વધ્યો છે, ત્યાં આપણું માનસિક સંતુલન હળી ગયું છે. આપણે જે સાચું સમજીએ છીએ એ ઘણીવાર અર્ધસત્ય હોય છે – કારણ કે ભરોસો તેવા પર કરીએ છીએ જે પોતે તૂટી ગયા છે.

કેટલાક લોકોની અંદર શક્તિ હોય છે દુનિયાને જીતી લેવાની, પણ જયારે વાત પોતાના ભીતરના ડર પર આવે છે ત્યારે એ માનવી તૂટી જાય છે. ઈશ્વર જે શાંતિ આપે છે, જે સહારે આપણું જીવન આગળ વધે છે, એ ભુલાઈ ગયો છે. અને તેનું સ્થાન લીધું છે એકબીજામાં સતત દોષ શોધવાની પ્રવૃત્તિએ.

આ કાવ્ય આપણને એ સવાલ પૂછે છે કે શું આપણું ભરોસો યોગ્ય સ્થળે છે? શું આપણે ખરેખર સમજી રહ્યા છીએ કે કોના પર અને કેટલું ભરોસો કરવું જોઈએ?

જયારે માનવી માનવીથી ડરવા લાગે ત્યારે સમાજમાં શંકાનું ઝેરી માહોલ ઉભું થાય છે – અને એમાં ભળે છે ખોટો ગર્વ, ખોટી ઈર્ષ્યા અને અંતે નાશ.

આવી સ્થિતિમાં આપણા જીવન માટે સૌથી મહત્વપૂર્ણ માર્ગદર્શન એ છે – ભગવાનમાં ભરોસો રાખો, પોતાની યોગ્યતા પર વિશ્વાસ રાખો અને મનુષ્યોમાં સહાનુભૂતિ રાખો. નહિંતર… તમારા જ દિલમાં ડર ઊભો થશે – એ પણ એવા માનવીથી જે તમે જાતે રચ્યા હશે.

માનવી માનવીથી ડરે છે

ઈશ્વરથી ન ડરનારો માનવી, 

ખુદ માનવીઓથી જ ડરે છે.

કરીને કલ્પાંત જે માંગે છે, 

પામીને તે ગુમાવાથી ડરે છે.

સંસારના રચયિતા ઇશ્વરને ભૂલીને, 

તુચ્છ માનવી પર ભરોસો કરે છે.

અવિશ્વાસના કાંટાળા પથ પર, 

ચાલીને જાતને દુ:ખી કરે છે.

પોતાના જ પગ પર કુહાડી મારી, 

ઈશ્વરને ગુનેગાર સાબિત કરે છે.

માનવીઓનું આ લીલાચક્ર જોઈને, 

મારું મન માનવીઓથી જ ડરે છે